Abrùgiat Casteddu

Oe so essidu, comente onni mangianu
a chircare is colores de Casteddu.
Basca de istade e fragu de beranu,
de Monte Urpinu fintzas a su Poetu.

Mi-la, mi, sorrisu durche durche,
ogros lughentes, su coro in paghe.
No si dda faghet e s’innamorat
su bighinadu intreu de Stampaxi.

Est essida comente onni mangianu,
ddi narant is camareris, «buongiorno signorina».
Issa ddos càstiat, ddis bogat su respiru
cun sa mirada, in is ruas de Marina.

De Casteddu de susu fintzas a Casteddu de bàsciu,
ite gana de ti bìdere, o de torrare a coa.
De s’iscurigadòrgiu fintzas a s’arbeschidòrgiu,
ite fàmene animale rughende Biddanoa.

Ces, ite manera de passigiare a s’iscoberta
su corpus tuo de burracera
furende is coros de sa tzitade intrea.

Ces, ite brusceria, ite baschigedda
de fogarones in sa bia.
Ite bellesa, ite ermosura,
s’amore, vida, s’amore, ite brulla.

E murighende, e murighende,
e murighende intrallatzende is lìnguas nostras
minorizadas, Coronita e limonada,
sa luna prena: festa manna a Calamosca.

E in austu, unu basu in s’istatzione,
a menzus bìdere, so andende de Sardigna.
A videzzi, ci vidimu, a mos veure,
se vedemu
, a si bìdere, belligedda.

Ces, ite manera de passigiare a s’iscoberta
su corpus tuo de burracera
furende is coros de sa tzitade intrea.
E si imbriagare, ite disìgiu,
bufende birra chi ti colat de is cabìgios.
Ammachiende·si, in ònnia logu, allughende·si.

Fogu, fogu, fogu, fogu
chi abrùgiat Casteddu.