Custa chida, in Beni cun me, sigo a mi preguntare si su benidore meu siat in Amèrica opuru in su Mediterràneu. Tzertu ca nch’at logos, comente is plajas de L’Alguer, chi sunt pròpiu de ispiratzione. Est pro custu chi sa puntada cumintzat cun sa cantzone «Amor i ressaca a l’Alguer», chi apo iscritu e registradu in cue, cantada in una de is plajas cuadas de la Barceloneta de Sardigna. Custu est su vìdeu ufitziale de sa cantzone.
Dae in cue, regordo a Paolo Ruffi, chi m’at invitadu a papare cosas delitziosas de su ristorante suo de Portland. Issu est de meda chi bivet in Istados Unidos, ma tenet unu cussìgiu craru pro sa gente giòvana de Sardigna: «atura in Sardigna» pro contribuire a dda megiorare.
Dae Portland, biagiamus a pustis a sa East Coast, a s’istadu de sa Carolina de su Nord, pro connòschere a Luca Lai, antropòlogu e chircadore de s’universidade de Charlotte. Dd’apo cuntatadu cando apo lèghidu s’artìculu chi at iscritu, in paris cun Sharon Watson, in pitzus de colonialidade e Sardigna: Sardinian Lives Matter. Cun issu, amus faeddadu in pitzus de comente siat diferente s’esperièntzia de istudiare in Istados Unidos: «inoghe, totu is iscolas tenent su metal detector a s’intrada».
Torrados a L’Alguer, addòbio a s’amiga Catalina Roselli, un’istedda gadduresa chi faghet parte de initziativas comente Sardware e Assemblea Natzionale Sarda. Issa mi faghet cumprèndere chi non serbit a si tramudare fìsicamente pro cumprèndere àteras culturas: difatis, issa mi contat chi est traduende Dostoevskij dae su russu a su gadduresu.
Càstia inoghe sa de tres puntadas:
